RAAMH

Wouter Roest: Terratomia

Van af 20 mei presenteert RAAMH Terratomia van Wouter Roest. De titel suggereert door de combinatie van twee woorden naar gezwellige planeten. Terratomia is een constellatie van planeten die op nadere inspectie allerlei wonderlijke toch smerige en ook kinderlijke voorstellingen schuilhoud. Werelden in werelden. Wouter Roest is Geïnteresseerd in de ruimte waar het kinderlijke en het gruwelijke tegen elkaar aan schuurt en met name welke vormen dit achterlaat en kan aannemen. ondersteund door Wouters zeer technische aanpak en oog voor het kleinste detail wekt hij deze hemel tot leven als een soort dr. Frankenstein x Eise Eisinga:  De gestoorde hemelbouwer.    

Opening zal 20 mei plaatsvinden om 16:30. Nieuwsgierig geworden? Loops eens langs of kom naar de opening.

De expositie is van 20.05.2022 tot 01.07.2022

Het wordt een zieke expositie!     

Ontmoet de kunstenaar: Wouter Roest 

Met TERRATOMIA wil ik mensen meenemen naar een andere wereld. Een wereld waar absurde gruwelijkheden lijnrecht tegenover de felgekleurde en soms schattige taferelen staan.

Mijn inspiratie haal ik uit allerlei hoeken, vaak kijk ik ook terug naar schetsboeken of maak ik nieuwe schetsen voordat ik begin. Ook zijn virtuele werelden, zoals in games, altijd wel een bron van ideeën voor mij. Hoewel ik weinig directe citaten naar specifieke games heb, denk

ik wel dat al die duizenden uren die ik van kinds af aan digitaal heb doorgebracht wel een bepaalde beeldtaal hebben gevormd in mijn hoofd. Wat ik in mijn werk belangrijk vind is dat als je als kijker het werk ervaart je steeds weer nieuwe ontdekkingen kan doen. En waar je zelf je eigen verhaal of betekenis op kan projecteren. Ik breng elementen wel samen en denk in het maakproces wel na over zekere achtergronden, maar op dat punt is het nog van mij. Nu het tentoongesteld wordt is het van iedereen.

Het maakproces is een fantastische periode geweest, in pakweg 10 maanden tijd heb ik stap voor stap de wereld ontwikkelt. Het oplossen van visuele problemen en het vinden van technisch-ambachtelijke oplossingen heeft me deze tijd veel beziggehouden. TERRATOMIA is mede mogelijk gemaakt door moderne technieken zoals het 3D printen in hars, waarmee een hoge detaillering mogelijk gemaakt is. Digitale modelleer programma’s zoals Blender fungeert als mijn virtuele klei die ik met behulp van pen-display tablets kan vormen en waarmee toch een soort handschrift herkend kan worden. Veel technieken heb ik binnen dit proces kunnen leren of verfijnen.

Als je langs de installatie in de Haniasteeg loopt, denk dan eens na over de mogelijkheden van de ruimte. Er zijn oneindig veel mogelijkheden, gekker dan je gekste ideeën. Wat gaat er nog meer schuil. Gebruik je fantasie en maak je eigen werelden, want alles is mogelijk!

Curators view: Jurre Huitema 

 

Kunst wordt voor mij interessant wanneer alle drempels en hindernissen worden weggehaald. Wanneer je als persoon of als groep in aanwezigheid kan zijn van het kunstwerk en je kan verhouden tot het kunstwerk. In welke manier zich dit ook uit. Emoties van vreugde tot ongeloof of woede en frustratie, gesprekken, vragen of nieuw denken. De drijvende kracht achter deze ontmoetingen is nieuwsgierigheid. 

Met Terratomia, heeft RAAMH gekozen voor het fascinerende effect van gruwelijk detail en speelse verwondering over de mogelijkheden van het universum om de kijker nieuwsgierig te maken. Vanuit mijn rol als curator van RAAMH hoop ik drempelloze ontmoetingen met kunst en cultuur te vasalitieren.

Terratomia van Wouter Roest maakt van de RAAMH voor de duur van de expositie een hoekje van het universum, zoals Wouter de kunstenaar deze voorsteld. Het is ergens ook een persoonlijk werk, wat op verhulde wijze Wouter voorsteld aan ons als kijker. De installatie is een kijkje in de visioen rijke geest van Wouter.         

Als je in de avond na het schemer de steeg in loopt. Zie je uit het raam een samenstelling aan kleuren komen. Deze kleuren mix kaatst op de grond en de muur tegenover en lokt je naar het raam. Zoals de felle kleuren mix van een stuk snoepgoed. Staande voor het raam tuur je in een zwart gat, dat door Wouter is bevolkt met asteroïde. Allemaal bewoonde werelden. De ene gevuld met een tafereel nog meer bijzonder dan de vorige. De verschillende kleuren die door het licht op de rotsen te zien zijn verduidelijken het sculptura aspect van deze installatie. De verschillende kanten worden door drie lampen, ieder met een andere kleur, anders belicht. Dit creëert een bijna grafische visueel. Alsof de Installatie uit een goed getekend en gecomponeerd stripboek komt. 

Wat ook opvalt is dat op nadere inspectie Wouter het niet erg vind om je uit de illusie te halen. De asteroïde hangen aan draden die bovenin op simpele manier bevestigd zijn aan een raster dat aan het plafond hangt. Grote metalen buizen die facilitair van aard lijken te zijn, sieren het plafond. Er is geen mistry in hoe de installatie gehangen is. Dat mag je zien van Wouter. Misschien komt dit ook wel door zijn educatie achtergrond, de kijker aanzetten tot maken door te laten zien hoe het kan.            

Meerdere keren in het verloop van deze samenwerking heb ik Wouter een kruising genoemd van Dr. Frankenstein x Eise Eisinga, ofwel de “gestoorde hemel bouwer.” Gegeven het feit dat het universum oneindig is en dus alle mogelijke dingen er kunnen rondzwerven is deze voorstelling misschien wel niet eens zo gestoord. En ergens daar in zit ook de geruststellende boodschap van dit uitgewerkte gedachten experiment van Wouter: Alles wat wij als mensen kunnen bedenken, alles waarvan wij denken dat het onmogelijk is, moet in logica ergens in dit oneindige universum bestaan. Als dat niet een geruststellende en relativerende gedachten is, dan weet ik het ook niet meer.

Caya Emmelkamp: Lezy Lecker Land 2004  

Met trots kan RAAMH aankondigen dat we vrijdag 1 april (geen grapje) al weer de derde expositie gaan openen. Caya Emmelkamp komt met Lezey Lecker Land 2004 het innerlijke kind in ons allen naar boven brengen! Met een kleurrijke installatie zet Caya de deur open naar haar jeugdsentiment en hoopt zo ook dat van ons te bereiken. Het kunstwerk is een performance welke 1 keer per week zal worden uitgevoerd de data en tijden hiervoor zijn vermeld op de poster, daarnaast zullen we natuurlijk via de socials herinnering plaatsen. Dus! Vanaf 1 april af aan wordt het huppelen als je de Haniasteeg passeert.

De feestelijke opening zal vrijdag 1 april plaatsvinden om 16:30 bij de RAAMH in de steeg. Met traktaties, liedje zingen en natuurlijk de performance zal de opening zich voltrekken. Hierna is nog tijd voor een drankje in Neushoorn. 

Ontmoet de kunstenaar: Caya Emmelkamp

Er zijn een aantal specifieke herinneringen die ik heb aan eten.

Mijn Pake en Beppe pasten vroeger op mijn zusje en mij. Dan kregen we een boterham, die lag op een Suske en Wiske bord. Het was een boterham met boter en kaas erop, gesneden in perfecte vierkante stukjes. We aten met een vork. En we speelden een wedstrijd wie als eerste haar vierkantjes op at. Hoe meer stukjes weg geprikt waren, des te meer tante Sidonia te voorschijn kwam op je bord. Een opgegeten boterham beloonde je met een prent van Suske en Wiske.

Wanneer ik over mijn eigen herinneringen praat met anderen, merk ik dat bij deze bij de ander ook naar boven komen; Het proeven van een nieuwe limonade smaak, een lepeltje suiker wanneer je bij je oma op bezoek kwam, appeltjes met kaneel in je broodtrommeltje vinden. Lazy Lecker Land 2004 neemt je even terug mee naar je eigen kindertijd. Opzoek naar weer een stukje verwondering met eten en deze mee te nemen naar 2022.

Momenteel ben ik aan het afstuderen van de opleiding Illustration Design op ArtEZ Zwolle. Binnen mijn werk bevind ik mij vaak tussen de beeldende kunsten en theater in. Dit uit zich in installaties, video, decors en kostuums waarin ik aan de haal ga met thema’s als nostalgie en humor.

 Curators view: Jurre Huitema

Kunst wordt voor mij interessant wanneer alle drempels en hindernissen worden weggehaald. Wanneer je als persoon of als groep in aanwezigheid kan zijn van het kunstwerk en je kan verhouden tot het kunstwerk. In welke manier zich dit ook uit. Emoties van vreugde tot ongeloof of woede en frustratie, gesprekken, vragen of nieuw denken. De drijvende kracht achter deze ontmoetingen is nieuwsgierigheid. Met Lazy Lecker Land 2004, heeft RAAMH gekozen om vrolijke kleuren en zoete vormen in te zetten om de kijker nieuwsgierig te maken. Vanuit mijn rol als curator van RAAMH hoop ik drempelloze ontmoetingen met kunst en cultuur te vasalitieren.

Lazy Lecker Land 2004 van Caya Emmelkamp neemt de kijker terug in de tijd. Kijk maar op de poster die zal je vertellen dat je in 2004 moet wezen. We kijken naar binnen en we kijken het jeugdsentiment van Caya in. Met name het sentiment rondom eten en hoe bijzonder ze dat vond. Misschien vinden we eten nog steeds wel bijzonder. Maar stel je eens voor een wereld waar je nog niet van geproefd hebt en al dat eten kun je niet zelf kopen maar worden voor je op tafel gezet. Dan is er nog maar één ding te doen: proeven!

Helaas kunnen we bij RAAMH geen luikje openen. Dus heeft Caya sculpturale vormen gevonden die precies die verwondering over proeven visueel moeten communiceren. De tafel is overdadig gedekt met fel gekleurde vormen die doen denken aan fruit, groenten, ijs, slagroom boter, kaas en eieren. 

Terwijl je de tafel bekijkt duikt er een persoon op aan het einde van de tafel. De tafel is aan het einde zo hoog dat het persoon wel een kind lijkt en maar net met de bovenkant van het torso boven de tafel uitkomt. Voor het persoon licht wat op tafel maar je kan niet goed zien wat het is. 

Aan de voorkant van de tafel hangt een t.v. Hier op zijn handen te zien rondom een bordje met een broodje kaas welke heel precies in vierkantjes is gesneden. Eén van de handen pakt een vierkantje en tilt het op. Zodra de hand uit beeld is, verschijnt één hand van de persoon die aan het eind van de tafel staat. Het persoon stopt het vierkantje brood met kaas in de mond een eet het op. Het persoon kauwt bedachtzaam en slikt door. Het persoon pakt nog een vierkantje brood met kaas en stopt het in de mond. Kauwt bedachtzaam en slikt door. En nog één, en nog één, en nog één. 

Door de voorspelbare herhaalde handling krijg je de tijd om je ogen nog eens de kost te geven. En misschien ben je al langzaam aan het wegdromen naar je eigen ervaringen met eten. Vooral die ervaringen waar in jij ook zo aandachtig en bewust met je eten omging. Misschien was dat pas geleden. Een feestmaal met familie? Een keer in een nieuw restaurant? Of die keer dat je toch eens een nieuw recept probeerde? Maar misschien was het ook wel een hele poos terug. Terug naar je kindertijd? Wie weet waar deze expositie je heen brengt. Iedereen heeft zijn eigen 2004.

---

foto’s door :Natalia Balanina

Hannes Schievink: Repiklepsis, (Re-) Enchantment of the Holy Spirrrit

This Christmas eve RAAMH opens the second exhibition. An alternative protestant altar will fill the space to give the two Protestant secraments more magic. For six weeks, the alley will be a place of souls’ salvation for those who can’t handle the harsh cold nights and want to seek out the mystical.

Opening is on Friday 24th of december at 16:30

The exhibition is on until the 25th of March

Meet the artist: Hannes Schievink

Veel concepten met een natuurlijk-magische aard zijn inmiddels onttoverd; de kerstboom kent haar ‘heidense’ origine niet meer, Kerstmis en Christus zijn een optioneel koppel, de Bijbel wordt een historische bron en een gebed een gedachte met grootheidswaanzin.

In ‘Repiklepsis – (Re-)Enchantment of The Holy Spirrrit’ nodigt beeldmaker Hannes Schievink (2001) uit om de nuchtere muren te doorbreken en de heilige postduif weer op en neer te laten vliegen. Schuilt er een ritueel in een onverwachte hoek? Of ligt er een spreuk op de loer? Laat je werkelijkheid ‘hertoveren’.

Hannes Schievink is afgestudeerd aan Illustration Design aan ArtEZ Zwolle. Hij vertaalt zijn tekeningen naar speelse installaties en videowerken waarin humor en spiritualiteit centraal staan.

Curators view: Jurre Huitema 

Wat voor mij bij RAAMH belangrijk is laagdrempeligheid. Dit word in mijn optiek niet alleen bereiken door de locatie maar ik wil ook dat het kunstwerk zelf een toegankelijkheid heeft. De expositie hoort in mijn idee in te spelen op de locatie. Je loopt door die steeg en je komt het tegen, dan sta je voor andere dingen open dan in een standaard expositieruimte. Ik wil verrassen, de aandacht trekken en dit mag ook op met een beetje humor of absurdisme. 

Repiklepsis van Hannes Schievink doet dit onder andere met blacklight oranje duiven en kaarslicht. Met name na zonsondergang wordt de kijker bij RAAMH door de lichten en kleuren gelokt te kijken en wanneer je ogen hebben gewend aan wat er allemaal te zien is moet er nog begonnen worden met het verklaren. De sfeer die wordt neergezet in de installatie en de beeldentaal gebruikt, verkondigen iets religieus misschien een ritueel. Het blijkt een altaar en de ceremoniemeester heeft op je gewacht. 

Als de kijker geen verdere interesse heeft dan heeft deze in ieder geval al een bijzondere ontmoeting gehad. Mocht de kijker een beetje weten van religieuze symboliek wordt hem een raadsel en een puzzel aangeboden, welke eindigt in een nog te beantwoorden vraag.

Aan de duiven kan je aflezen dat het een christelijke ceremonie is, de duif is het symbool van de heilige geest. Je kan aflezen aan de twee Iconen, die van kettingen van het plafond hangen, dat er hier vanuit een protestantse kijk op het christendom is gehandeld. De twee iconen geven de de twee protestantse sacramenten weer: de doop en de eucharistie. Het altaartje blijkt naar betere inspectie een doopvondt te zijn maar wie of wat moet er gedoopt worden? Wat een sfeer, wat een magie! Dit lijkt meer op een een sjamaan dan een dominee. Heel anders dan de bekende protestantse kerkinterieurs die we hier in het noorden kennen. En dat is JUIST wat Hannes wil bereiken met deze installatie. De vraag is alleen, wat is dit?:  Een sekte? Soft katholiek? Heel erg protestants? Een voorspelling? Of een nachtmerrie?       

Het enige wat je kan doen is zelf naar RAAMH komen en ook betoverd raken

Site van de Kunstenaar: http://www.hannesschievink.nl/

Foto’s door Natalia Balanina

---

---

Montserrat Camargo: Jugando a la Casita

This fall, RAAMH starts for real. We are proud to present a new preformance by Montserat Camargo. The Prefomance will be played periodically, but the presence of the artist will remain throughout the exhibition. for six weeks, RAAMH becomes a very intimate glimpse into a living room.

Opening is on Friday 5th of November at: 16:30
The exhibition can be seen until December 17th

Jugando a la Casita Artist Statement

I like to say I enjoy making people uncomfortable 

In my practice I play with my life as a concept that moves between the inside and outside of the work, myself becoming the object of intimacy for the viewer. I wonder, do we exist on our own, or through the construction in the eyes of the other? Most times I find a sense of urgency to endeavor with an invisible character. There seems to be someone who hides in the work but can’t be seen. It is addressed to a someone, and it acts as a protagonist. We can never know whom it is or if it exists. Perhaps there is no one and it’s simply an illusion that as the artist I create around myself. I’m interested in exploring the rejection of ownership of me, and whoever ventures into the work has the power over my actions through interpretation. There should be enough freedom for the viewer to occupy a metaphysical space. 

This project came to life after being confined to “the house” as the center of all things. In my previous home, my neighbors where only separated by a narrow a street, both of our apartments had huge windows and we let the curtains open. I could look directly into a couple’s kitchen; a girl playing video games and a guy playing guitar. It felt as if I knew them, after months of observing, I wondered if they were happy together, wondered if they asked about me in return. The relationship between viewer and performer fascinates me, I want to question the limits of privacy and intimacy, something that is lacking in our modern world. The performers will play me (girls with long brown hair), while I look. Who is who? We are playing inside this house. As more often than not, I have the unbearable need to live as characters following a script, perhaps to liberate myself from the burden of my own life. 

Artists website: montserratcamargo.com

Foto’s of the opening, 5th of November